historia suwalszczyzny
Suwalszczyzna w okresie międzywojennym to zacofany gospodarczo i społecznie skrawek Polski, tzw. Polska "B". Jedynym liczącym się bogactwem było drzewo Puszczy Augustowskiej, uzyskiwane przez dwa duże państwowe tartaki - w Augustowie na Lipowcu i Płocicznie nad Wigrami, oraz kilka pomniejszych - prywatnych. Drzewo w postaci desek i bali eksportowano do 9 krajów - miedzy innymi Anglii i Belgii, a nawet Afryki i Australii. Znaczne korzyści przynosiło również rybołówstwo jeziorowe, a także eksport raków i dziczyzny. Ludność czerpała zyski ze sprzedaży jagód, grzybów oraz orzechów. Większych majątków nie było na Suwalszczyźnie wiele.
Przemysł i rzemiosło tworzyły: 1 browar, 28 mleczarni, 13 masarni, 36 piekarni, 4 fabryczki cukru, 1 wytwórnia win, 4 olejarnie, 25 młynów, 7 cegielni, 2 tartaki, 3 garbarnie.
W latach dwudziestych rozpoczęto popularyzować jeszcze jedno bogactwo Suwalszczyzny - jej walory turystyczno - wypoczynkowe. Powstały bazy wypoczynkowe wielu organizacji, m.in. Związku Nauczycielstwa Polskiego, ZHP. Działało także Polskie Towarzystwo Krajoznawcze. W 1920 r. została utworzona nad Wigrami naukowa Stacja Hydrobiologiczna, którą kierował Alfred Lityński.
Zmiany przyniósł wybuch II wojny światowej. Najpierw Suwalszczyzna stała się miejscem wpływów radzieckich (po opuszczeniu jej przez wojsko polskie, które wycofało się za linię Narwi). Po 20 września 1939 r. Armia Czerwona wkroczyła do Suwałk. Niemcy jednak domagali się od Rosjan powiatu suwalskiego dla siebie, podając jako powód roszczeń jej walory przyrodnicze. Podpisany w Moskwie układ radziecko-niemiecki o "Przyjaznych granicach" zawierał załącznik,w którym Stalin czynił prezent Ribbentropowi, oddając Suwalszczyznę Niemcom. Zajęli oni Suwałki 12 października 1939 r. Rządy hitlerowskie nie różniły się od tych sprawowanych na innych okupowanych ziemiach Polskich. Polegały na sianiu terroru wobec ludności cywilnej, wywozie do obozów koncentracyjnych i roboty przymusowe w głąb Rzeszy oraz na eksterminacji Żydów i inteligencji polskiej.
Po II wojnie światowej, w czasie PRL Suwalszczyzna znalazła się w województwie białostockim. W wyniku reformy rolnej z 1946 r. około 500 rodzin chłopskich z powiatów suwalskiego i augustowskiego otrzymało ziemię z rozparcelowanych majątków ziemskich.
Jednak zdecydowane ożywienie gospodarcze nastąpiło na tych terenach w zasadzie dopiero w w latach siedemdziesiątych, gdy powstały zakłady "Kolbet", "FaDom", Suwalska Fabryka Mebli, Zakłady Drobiarskie oraz Spółdzielnia Mleczarska "Sudowia".
W 1975 r. powstało województwo suwalskie z siedzibą w Suwałkach.
W roku 1998 r. przywrócono powiaty, a Suwalszczyznę włączono do województwa podlaskiego. Natomiast rok wcześniej - jeszcze za czasów województwa suwalskiego - powołano do życia Euroregion Niemen - ponadpaństwową strukturę mającą na celu stworzenie współpracy gospodarczej pomiędzy regionami sąsiadujących ze sobą czterech państw: Suwalszczyzny, powiatów Alytus i Mariampol (Litwa), okręgu kaliningradzkiego (Rosja) i województwa grodzieńskiego (Białoruś).